Zorg en narigheid is momenteel de gespreksstof van de dag. Het belichten van de politieke ontwikkelingen zullen we maar aan de deskundigen overlaten. Dat de sport in sombere tijden van grote waarde is en haar doelstellingen dan het best kan promoten is een wijsheid die schrijver dezes heeft ervaren en dit graag aan allen die deze bijdrage lezen wil doorgeven. Hopelijk zegeviert bij verantwoordelijke politici het gezonde verstand en blijft en komt er voor een ieder nog wel brood op de plank.
Het bestuur van onze vereniging en de vele medewerkers staan er, zo te horen en te zien, voor hun taak. Het laatste weekend van de maand augustus verplaatste ik mijn ambities naar het sportcomplex van onze vereniging. Wat opviel was de grote elftalfoto bij de ingang van het clubgebouw. Kennelijk is het de bedoeling om ter gelegenheid van het 100 jarig bestaan bepaalde sportieve gebeurtenissen binnen onze club weer eens even op te poetsen. Bij de bewuste kampioenswedstrijd van het betreffende 1e elftal in het jaar 1958 tegen – let wel – Borne 3 was ik als bestuurslid van onze club uiteraard aanwezig. Dat we zelfs op de platte wagen, met het muziekkorps Amicitia voorop, een triomftocht door Delden maakten, herinner ik me nog als de dag van vandaag. De prettige gevoelens uit die tijd zijn ook even op herhaling.
Een bezoek brengen aan de Open Dag, dit jaar op zaterdag 27 augustus, is voor de liefhebber een soort heilig moeten. De organisatie is zich zo te zien zeer bewust van haar taak. De ijver van de jeugd is prachtig om te zien en daar doen we het toch voor? Even een praatje maken met mensen die je niet dagelijks ziet is voor deze oude man van groot gewicht. De waarde van een kopje koffie stijgt dan per minuut.
Dat de grote verdiensten van onze Frans in de regionale pers voor het voetlicht worden geplaatst hebben we met ons allen toegejuicht. Het is een mooi en herkenbaar verhaal. We mogen er op hopen dat Frans nog vele jaren in een vooral goede gezondheid zijn activiteiten voor onze club op de aangegeven wijze zal blijven voortzetten.
Dat er aan wordt gewerkt om het ledental van onze vereniging met een honderdtal te vergroten is een actie die bij mijn weten de laatste honderd jaar niet heeft plaatsgevonden. De bedrijvigheid van onze vereniging op meerdere fronten dan alleen voetbal zal voor de inwoners van onze prachtstad een reden kunnen zijn te helpen de belangen van een evenzo prachtige vereniging in stand te houden. De twijfelaar wil ik met mijn meer dan 80 jaren lidmaatschap graag de waarde van de vele activiteiten binnen onze club gaan toelichten.
Dat ik sinds lange tijd de verrichtingen van ons 1e elftal weer kan volgen doet mij goed. Ik was er zondag ook weer bij. En wat wil nu het geval. Zo in het midden van de dertiger jaren mocht ik aan de hand van mijn grote broer voor het eerst een wedstrijd van ons 1e elftal bezoeken. Daarin speelden de gebroeders Hendrik en Frits ten Brummelhuis een flinke rol en was keeper Jan Freriksen de uitblinker. De wedstrijd was net als op zondag 28 augustus jl. tegen Avanti uit Glanerbrug. De geschiedenis herhaalde zich dus. De wedstrijd van destijds werd verloren, nu werd er nog een gelijkspel uit het vuur gesleept. Dat er toch ook tevredenheid uit de mond van de trainer te horen viel, werd met voldoening aanhoort.
Waarom deze bijdrage, zult u misschien denken. Niet alleen, omdat ik er uiteraard voldoende tijd voor heb. Maar de inzet van velen die voor onze vereniging op de bres staan geeft de nodige inspiratie. Ook voor de nestor.
Gerhard Bebseler